Ik zou de halve marathon gaan lopen in Berlijn. Zou. Want ik heb mijn kaartje verkocht. Via Marktplaats. Was trouwens een fluitje van een cent. Er bleek iemand een kaartje te zoeken, ik belde met hem en binnen een minuut waren we rond. Er hoefde niet eens wat van de prijs af. Toch mooi 95 euro. En toen we eenmaal rond waren, hinkte ik op twee gedachten. Ik was opgelucht en dacht wat ik allemaal voor leuks kon doen in…
Soms word ik uitgenodigd om mijn verhaal te houden in het kader van vitaliteit op de werkvloer. Want er zijn nogal wat bedrijven die mensen in dienst hebben zoals ik wás: rokers, drinkers, vreters, ofwel mannen en vrouwen die in hun vrije tijd het liefst drank in de ene en de afstandsbediening in de andere hand hebben. DWDD en The Voice of Holland houdt ze ver weg van de hardloopschoenen of racefiets en de volgende dag zitten ze zuchtend en…
Ik lig met griep op bed. Naast me staat de radio aan. Het gaat op het nieuws over ‘dat ongeluk’ bij het SXSW-festival in Austin, waarbij twee mensen zijn omgekomen. Er is een Nederlander bij, zegt de correspondent. Weten ze wie het is? Ja, ze weten wie het is. Het is een 35-jarige Amsterdammer… “Steven Craenmehr”. Mijn hart slaat op hol. In een fractie hoop je toch dat er meer Steven Craenmehrs zijn. Dan de duiding. “Volgens zijn werkgever Massive…
Ik stond onder de douche toen ik het wist: het einde van mijn eerste boek. Ik was net bezig met het wassen van mijn haar toen de onverwachte wending zich via het luchtrooster naar binnen wurmde. Het zou wel heel voorspelbaar geweest zijn als mijn debuut zou eindigen op de Stelvio, de berg van 2800 meter hoogte die ik met de racefiets bedwong, nadat ik een half jaar keihard had getraind om zover te komen. Ik heb dit geleerd van Stephen…
“Is je fiets gejat?” “Ben je gek geworden?” “Ga toch fietsen!” Zomaar wat reacties. Op 3 september besloot ik weer te gaan lopen. Hardlopen. Vorig jaar rond deze tijd deed ik dat ook, maar op 14 oktober ging het mis. Een overbelaste achillespees en zweepslag in mijn kuit. Schoenen aan de wilgen gehangen, 6.000 kilometer gefietst, door de Dolomieten, over de Mont Ventoux, de Ardennen aangedaan natuurlijk en ook de rondjes in de Gooi –en Vechtstreek weer gemaakt. En nu…
”Juni 2011. Voor het eerst Ga toch fietsen! gelezen. Het verhaal was heel herkenbaar. Tegelijkertijd, en dat is het bijzondere, geeft dit boek zoveel inspiratie. Toen ik het uit had dacht ik: dit wil ik ook! Ik ga fietsen! Later heb ik nog vaak stukjes teruggelezen. Het recept bleek ook voor mij te werken. Nu, twee jaar later, wijst de weegschaal 15 kilo minder aan dan in 2011. En er staat er inmiddels 10.000 km op de teller van mijn…
Op 23 mei 2011 werd ik gebeld door Anne Hoogeveen, van mijn uitgever Nieuw Amsterdam. Of ik wilde signeren in Hoofddorp of Beverwijk. Ik schoot in de lach. ‘Signeren? Ik? Ik ben toch Harry Mulisch niet?’ Anne lachte niet. Ze was bloedserieus. ‘Er is een boekhandel in Beverwijk en in Hoofddorp die jou aanstaande zaterdag willen hebben.’ Het moest allemaal niet gekker worden. Zij willen mij ‘hebben’? En dat signeren…. hoe doe je dat? Een koude handtekening? Of iets als:…
‘Oké, jullie krijgen twintig minuten. Maak een blog over een apothekersonderwerp, in relatie tot een groot, actueel nieuwsitem. Dus de geboorte van de Britse prins, de toestand in Egypte, het treinongeluk in Spanje…” Verbaasde blikken. Scepsis ook. “Is dat niet een beetje gezocht?”, vraagt Irene. “Hoe kan ik prins George nou haken aan het tekort aan apothekersassistenten?” Irene werkt voor het SBA, de Stichting Bedrijfsfonds Apotheken waar ik vorige week een cursus bloggen mocht geven. Het leidinggevend kader wil dat…
Vorig jaar, op mijn 46ste, haalde ik mijn A-diploma. Ik was als kind nogal bang voor die haak in mijn nek, de geur van chloor en de strenge badmutsen aan de rand van het bad die alleen maar konden gillen. Ik kreeg er trauma’s van, was zo bang voor die woensdagochtend in het sportfondsenbad dat ik met kramp in mijn maag opstond. Mijn moeder kon het niet meer aanzien en haalde me van schoolzwemmen af. En daarna heb ik…
“Hé Thomas!” Ik kijk naar links waar de amicale kreet vandaan komt. Ik zie, op het basiskamp van de organisatie van Tour du ALS, een sympathiek gezicht en een uitgestoken hand. “Thomas, jongen, leuk je te zien, man! Hoe gaat het?” Ik schud de hand met hetzelfde enthousiasme, sla met mijn andere hand op z’n mouwloze schouder en voor ik het weet krijg ik mijn eigen boek in handen gedrukt. “Zet je er wat moois in?” Tuurlijk doe ik dat.…