Dat meisje in dat roze jasje is mijn dochter. Zes is ze. Vanmorgen ging ze voor het eerste op schoolreisje. Naar de dierentuin van Amersfoort. Leuk voor haar, leuk voor mij, als vader. Je bent zelf weer even zes. Maar nu komt het. Mijn dochter zit in groep 2. Samen met de kinderen van groep 1 mochten ze door een erehaag lopen over het schoolplein. Alle kinderen van groep acht, groep zeven, groep zes, groep vijf, groep vier en groep…
Ik kan niet meer terug…! Dit verhaal begint ergens in 2015. Dan krijgt Johanneke, mijn vriendin, een Facebook uitnodiging van Thomas Braun. Johanneke kent Thomas ‘van vroeger’. Thomas lijkt wel een beetje op mij. Hij houdt van mooie, sterke vrouwen en is zelf eigenlijk een watje. Net als ik is hij eigenlijk de vrouw in huis. Die jankt bij Spoorloos en sentimentele films, praat graag, houdt van (melo)drama en is eigenlijk een ‘lieverd’. En zijn vrouw is een beetje als…
‘Weet je waar jij heel goed in bent?’, zei fotografe en werkplek-collega Ilona tegen me. Ik ging er even goed voor zitten. ‘Jij kunt mensen losmaken. Dat kun je echt.’ Ik was vereerd en trots maar deed naïef. ‘Losmaken? Hoe bedoel je dat?’ ‘Je stelt mensen op hun gemak. Maakt een grap. Doet enthousiast. Jij krijgt meer uit mensen. Laat ze dingen zeggen die ze uit zichzelf nooit zouden zeggen. Vaak zie ik bedrijfsfilms met heel stijve ceo’s. Die laten…
Vooropgesteld: ik heb niets met auto’s. En al helemaal niets met autoracen. Maar ik kom wel graag bij de mensen thuis. En dus reed ik een jaar of twintig terug samen met mijn vader naar het Limburgse Ohé en Laak om namens weekblad Panorama Frans Verstappen, de vader van Jos, te interviewen. Ik nam mijn vader mee omdat hij graag een bezoekje bracht aan het monument voor Oud-Indië strijders in Roermond. Twee vliegen in één klap. Ik praatte met Verstappen…
Het record in huize Braun staat op 2.35 minuten. Op naam van mevrouw Braun. Zij bestond het dus om 2 minuten en 35 seconden onder een ijskoude straal te staan. Eerst zet ze ‘m op 38 graden. Lekker de schouders eronder, dan het hoofd, de buik, de borsten, billen, benen. Niets zo fijn als een hete douche. Maar dan komt het moment. Koud afdouchen. We hebben een wit wekkerklokje boven op de spiegellijst staan. Als de rode secondewijzer op de 12 staat, gooit…
Wij lenen een huis. Een bosvilla op de grens van Naarden en Huizen, met een meterslange tuin en aangrenzend een kilometerslang bos. Er is ook een zandvlakte en veel hei. We hoeven er niets voor te betalen, als we maar een beetje fatsoenlijk met de hond omgaan. Chef heet-ie. Doet geen vlieg kwaad. Mijn dochter van zes peutert graag in z’n oor. Doet ‘m niks. Chef is braaf. Vanmorgen lag Chef aan m’n voeten. De zon scheen al fel op…
Wekelijks kom ik in zalen en zaaltjes waar ik mijn verhaal mag vertellen. Voor bedrijven die een avond over vitaliteit hebben georganiseerd, of over verandermanagement, je kunt het zo gek niet verzinnen. Ik vertel dan over mijn metamorfose, van dikke veertiger naar fitte fietser – en denker. Ik vertel dan over Hajé Karmerood. Voor mensen die mijn boek Ga toch fietsen! hebben gelezen is hij een soort cultheld. Voor mij niet. Voor mij is hij een gewone held. Je hebt…
Beste Ralph, Het is hier geweldig jongen! Mooi weer, gezellige mensen om me heen en New York is echt een geweldig leuke stad. Heel anders dan Bussum, er rijden hier veel meer auto’s, hele grote ook, en de flatgebouwen zijn niet zoals op de Ceintuurbaan, maar veel hoger. Ik denk wel tien of twintig keer zo hoog. Gisteren heb ik een stukje gefietst samen met Bart, die ook voor kinderen en oudere mensen met diabetes fietst. We zagen…
Wist je dat er meer dan 1 miljoen Nederlanders zijn met diabetes? Dat kinderen met diabetes 2000 keer per jaar in hun vingers moeten prikken? Dat jaarlijks 52.700 Nederlanders horen dat ze diabetes hebben? Dat diabetes is een sluipmoordenaar is? Dat er net zoveel mensen aan diabetes overlijden als aan borstkanker? Namelijk: 3000 per jaar? Dat mensen met diabetes leven met de dreiging van blindheid en uitval van hart en nieren? Ik ga naar New York om te fietsen…
Toen ik laatst een stukje op facebook postte over mijn buurjongetje Ralph, die diabetes heeft en voor wie ik ga fietsen, belde zijn moeder bij me aan. De tranen stonden in haar ogen. ‘Ik wil je even vasthouden’, zei ze en zo geschiedde. Ze was geraakt door de aandacht die ik aan haar zoon schonk. Voor hem fiets ik volgende maand in New York de Gran Fondo, een zware tocht van 160 kilometer dwars door de Amerikaanse wereldstad en door…