Na het succes van Ga toch fietsen! (vijfde druk, februari 2014) is het tweede boek van Thomas Braun verschenen in de maand april 2013. Blijven genieten! is net als Ga toch fietsen! een hilarisch verhaal met veel zelfspot en voelbare beleving. Nu is echter de rode draad niet gezonder leven, maar verder fietsen, hoger. Blijven genieten! gaat over een bijzondere uitputtingslag.
8 klassieke etappes, door 6 landen, over wereldberoemde cols uit de Tour de France.
De deelnemers aan de achtdaagse etappekoers Tour for Life gaan voor Artsen zonder Grenzen 1260 kilometer lang tot het uiterste. In acht dagen rijden de wielerliefhebbers van het Italiaanse bergdorpje Bardonecchia via de beroemde cols Alpe d’Huez, de Madeleine, de Croix de Fer en Grand Ballon naar de finish op de Cauberg in Valkenburg. En dit allemaal voor het goede doel.
Thomas Braun schrijft zich enthousiast in. Na elke loodzware etappe mag hij, net als alle andere deelnemers, in een eenpersoonstentje bijkomen van de in- spanningen, om zich tegen zes uur in de ochtend klaar te maken voor weer een nieuwe rit. In Blijven genieten! doet hij verslag van zijn tocht, mooi en moordend, op de manier waarop wij hem hebben leren kennen uit Ga toch fietsen!
Fragment uit Blijven genieten!:
Het wordt steeds heter, de benen voelen steeds zwaarder, ik merk dat ik echt diep moet gaan. Ik zet mijn koptelefoon op. Paul kijkt om. ‘Wat ga jij doen? Af dat ding!’ Paul vindt het ook maar gevaarlijk, muziek op je oren tijdens het fietsen. Ik leg hijgend uit dat ik hem alleen bergop aanzet, en dat Pieter dat gedoogt. Hij schudt het hoofd. ‘Luister, Braun, wij gaan pratend de berg op, weet je nog?’
O ja. Tuurlijk, praten. Waar zullen we het over hebben? De relativiteitstheorie van Einstein? Over seks – wanneer heb jij voor het laatst goed geneukt, Paul? Ik lach stiekem bij mijn perverse gedachten die de pijn die ik nu overal heb, even doen vergeten. Ironisch genoeg kijk ik naar Pauls achterwerk. Ik kan hem niet bijhouden, no way. Hij kijkt om en ik maak een wegwuifgebaar. Zo van: ga maar. Net als mijn vader destijds tegen mijn moeder zei: ‘Ga maar.’ En ze ging. Voor eeuwig.