Dat meisje in dat roze jasje is mijn dochter. Zes is ze. Vanmorgen ging ze voor het eerste op schoolreisje. Naar de dierentuin van Amersfoort. Leuk voor haar, leuk voor mij, als vader. Je bent zelf weer even zes.
Maar nu komt het.
Mijn dochter zit in groep 2. Samen met de kinderen van groep 1 mochten ze door een erehaag lopen over het schoolplein. Alle kinderen van groep acht, groep zeven, groep zes, groep vijf, groep vier en groep drie vormden een dubbel lint en hielden hun hand naar voren, zodat de ‘avonturiers’ iedereen een high five konden geven. Er werd gezongen, geschreeuwd en gezwaaid. Ook mijn zoon van twaalf, toch al een halve puber, gaf enthousiast een hoge vijf en wenste zijn zus veel plezier.
Ik kreeg er kippenvel van. Die loyaliteit! Die saamhorigheid! De kracht van Montessori-onderwijs, want dat volgen mijn kinderen, is de combinatie van individuele ontplooiing en groepsgevoel, teambuilding. En verbinding. Als mijn kinderen de klas inlopen, geven ze de juf een handje. Elke dag. Bij het komen en bij het gaan. Dat zouden ondernemers ook moeten invoeren. Gewoon bij de deur van het bedrijfspand de medewerker een hand geven. Het schept een band. Het zorgt voor verbinding. Voor vriendschap, bijna.
Toen ik mijn dochter naar de bus zag lopen, hand in hand met een vriendje, door die menigte van uitzinnige kinderen, dacht ik: waarom gebeurt dat in het bedrijfsleven niet? Dat de afdeling marketing een pitch gaat doen en op de parkeerplaats wordt uitgezwaaid door de afdeling sales, door de directrice, door de office managers, de back office… Met luid applaus worden ze uitgezwaaid! Als volwassenen dit doen, vinden we het eng, klef, Amerikaans. Bij kinderen vinden we het aandoenlijk. Ik in ieder geval wel. Toch ben ik ervan overtuigd dat prestaties en sfeer verbeteren als ondernemers en managers wat meer kijken naar het Montessori-onderwijs. Allen voor een, een voor allen, dat is het.
Overigens, in de dierentuin van Amersfoort zou mijn dochter patat met ijs krijgen, zo stond op de uitnodiging. ‘Ik lust geen patat, papa’, ze ze zachtjes tegen me, ‘maar dan neem ik de mijne wel mee voor Max, in een bakje.’
Toen gaf ik haar een high five.
Thomas Braun
3 comments
In Amerika is de “corporate world” nog veel harder dan in Nederland. Ik denk zeker dat het hier iets positiever en bemoedigender mag, maar zoals jij het verteld of zou willen, is mij idd enorm overdreven. Wel zou werken en/of leiding geven via het competentie model in mijn ogen een goede zet zijn.
Dag Thomas
Wat een geweldige blog. Jij verbindt onderwijs en ondernemerschap, vanuit je eigen situatie. Dank.
Wellicht kunnen we elkaar als montessoriaan / ondernemer eens spreken, hoor graag van je.
Je staat ook al op onze FB pagina facebook.com/inspiratieineducatie
Leuke foto’s van vanmorgen. Ze loopt hand in hand met mijn zoontje Kick.