Vier keer stond ik in een echt theater. In het Zuiderstrandtheater in Scheveningen deed ik mijn verhaal voor de mensen van Ricoh, van de copiers en printers. Een enorm podium alleen voor mij, ik voelde me Youp van ’t Hek. Of nog beter: Herman Finkers. In Beverwijk mocht ik in het Kennemer Theater vertellen hoe ik als dikke veertiger weer fit was geworden. Dat was weliswaar in de kleine zaal maar toch maar mooi voor 200 man en vrouw. Na afloop werd ik in de foyer ingesloten door mijn voltallige zesde klas van mijn basisschool en bleef het nog lang onrustig, daar onder de Wijkertoren. Ook mijn fifty minutes of fame in het Parktheater in Alphen aan de Rijn was er een om nooit te vergeten, net als de middag voor Emolife in Claus Partyhouse in Hoofddorp. Wat een zaal! leek Carré wel. Vijfhonderd man. Een record.
Laatst werd ik gevraagd door Wavin, marktleider op het gebied van waterleidingsystemen. Of ik bij hun medewerkers mijn verhaal wilde vertellen hoe je weer vitaal en fit kunt worden. Maar helaas, voor we goed en wel het alleszins acceptabele tarief hadden afgesproken zette corona een lelijke streep door de rekening. Ook mijn praatje op het Nationaal Fietscongres, georganiseerd door Acquire Publishing, dreigde in het water te vallen. Totdat Erna van Acquire belde en zei dat we er een online spektakel van gingen maken. Geen publiek, geen applaus, geen interactie, alleen ik en een camera. “De bezoekers kunnen inloggen en jou live zien.” En of ik na afloop plaats wilde nemen in een van de cafés. Nou was ik al een tijdje niet meer in een café geweest dus ik zei meteen ja! “Is ook online hè,”, zei Erna er snel bij. “Ook op ons kantoor in Zwolle.”
Nou, daar stond ik dan. Boven mij systeemplafond. Onder mij kruisjes van ducttape. Voor me een technicus. “Je moet binnen de kruisjes blijven.” Ik had nog twee minuten om mijn haar te fatsoeneren, mijn overhemd recht te trekken en mocht precies een half uur tegen een camera praten.
Tom Egbers
Eigenlijk ging het best goed. Zo doet Tom Egbers het elke zondagavond. Ineens is zo’n lens je publiek. Het is de toegang tot de huiskamer of het kantoor van al die mensen die ingelogd waren. Ik vond het er wel een beetje raar uitzien: ik zo uitgesneden tegen een oranje achtergrond. Beetje Irma Sluis. Maar uiteindelijk had ik er veel lol in en was de opdrachtgever razend enthousiast. Waar een wil is, is een weg. Dan maar publiek op afstand. En in het café was het ook beregezellig. Tot de volgende keer, in úw theater?
Eigenlijk ging het best goed. Zo doet Tom Egbers het elke zondagavond. Ineens is zo’n lens je publiek. Het is de toegang tot de huiskamer of het kantoor van al die mensen die ingelogd waren. Ik vond het er wel een beetje raar uitzien: ik zo uitgesneden tegen een oranje achtergrond. Beetje Irma Sluis. Maar uiteindelijk had ik er veel lol in en was de opdrachtgever razend enthousiast. Waar een wil is, is een weg. Dan maar publiek op afstand. En in het café was het ook beregezellig. Tot de volgende keer, in úw theater?