58 Vrouwen. De meesten boven de 60, sommigen boven de 70. Allen zijn lid van de vereniging Vrouwen van Nu in Numansdorp. En ik mag ze toespreken. Over mijn metamorfose van dikke veertiger naar fitte fietser. Hoe ik weer vitaal en ambitieus werd. Zelf ben ik nu 50 gepasseerd maar wielrennen houdt me jong. De dames in de zaal zijn ook nog jong. En zó actief. Een genot om mee te maken.
Bijna een jaar geleden kreeg ik een mail van Janet Hartenberg. ‘Vindt u het een probleem om helemaal naar Numansdorp te komen? We zien u graag een lezing bij ons geven. Wij hebben ook een fietsclubje en ik heb uw boek hier in de bibliotheek gelezen, mooi verhaal’. Natuurlijk wilde ik naar Numansdorp komen. Wat is nou 120 kilometer? Na enig zoeken kom ik aan bij De Buitensluis, een zorglocatie annex ontmoetingscentrum waarbij de tweede glazen deur pas opengaat als de eerste weer gesloten is. Er zijn boterkoeken, roomsoezen, koffie en thee. En er is enthousiasme. ‘Wij fietsen ook nog om de week hoor!’, zegt een van de dames bij de koffietafel. ‘We hebben zelfs een keer 80 kilometer gereden. Sommigen op de e-bike maar dat maakt niet uit. Ach, we doen zoveel hier. Daarom zijn we allemaal op pensioengerechtigde leeftijd. Anders heb je er echt de tijd niet voor.’
Ik begin mijn verhaal. Hoe bier, sigaretten en pakken Bastognekoeken mij naar de afgrond deden glijden. En hoe de fiets mijn leven redde. Over de emoties bovenop de Gavia en Stelvio, beroemde Italiaanse bergen, en hoe ik mijn leven terugkreeg. Doodse stilte bij Brief van Anne, het meest emotionele hoofdstuk van mijn boek. Na afloop bloemen van de voorzitter. ‘Ja, we wilden een fles wijn geven maar dat zullen we maar niet doen, he?’ Nee, bloemen zijn beter. Mooie gesprekken tijdens de signeersessie, na afloop. En dankbaarheid. Dat ik helemaal naar Numansdorp wilde komen. Nou, ik was zo mogelijk nog dankbaarder. Dat ik dit werk mag doen. Het geeft me bergen energie, praten in zaaltjes. Mensen inspireren. Mensen laten lachen en mensen ontroeren. De 120 kilometer terug, door de hagel en tussen flinke rukwinden door, bleef ik glimlachend naar de ruitenwissers kijken. Wat een mooie avond. En wat een vitaliteit. 70 is niet oud, echt niet. Ik heb nog even….
Thomas Braun