Close up Attractive Young Bare Muscular Young Man Taking Shower, Looking Down

Het record in huize Braun staat op 2.35 minuten. Op naam van mevrouw Braun. Zij bestond het dus om 2 minuten en 35 seconden onder een ijskoude straal te staan. Eerst zet ze ‘m op 38 graden. Lekker de schouders eronder, dan het hoofd, de buik, de borsten, billen, benen. Niets zo fijn als een hete douche. Maar dan komt het moment. Koud afdouchen. We hebben een wit wekkerklokje boven op de spiegellijst staan. Als de rode secondewijzer op de 12 staat, gooit ze de hendel van de kraan in een klap om, alsof ze een biertje tapt.

Dan begint het kreunen. En daarna het blazen. Adem halen, gewoon ademhalen. Om zo gewoon mogelijk te blijven ademen gaat ze zingen. I will survive, doet ze meestal. Of iets van Guus Meeuwis. Eerst de rug, dan de schouders. Het hoofd. Omdraaien, de linkeroksel, dan de rechteroksel. Het ijskoude water stroomt langs haar polsen en bovenarmen, over haar borsten, buik en benen. Dan weer omdraaien. ‘I wil surVIVE‘, schreeuwt ze dan, alsof ze een muis ziet… 1 minuut. Nog even door. Kedeng, kedeng. Voorkant. Achterkant. Boven op de kruin. Blazen, zingen. Nog dertig seconden, dan zit ze op de twee minuten. Hoe, roept ze. Hoehoe. Welk liedje dat is weet ik niet. En dan mag de tap uit. Bam. Klaar. Nee, niet afdrogen, eerst tintelen. Na sidderen. Dat is zo lekker, zegt ze. Ik voel aan haar arm. Alsof ik een fles Jonge Klaren in handen heb. De huid is rood. Rood van de kou. En: ‘Moet je ook eens proberen. Is zo goed en gezond voor je. En je valt er zelfs van af! Je maakt meer witte bloedcellen aan en de bloedsomloop is beter. Je hebt minder last van allergie. En je bent zo lekker wakker meteen.’

Ik zou wel gek zijn. ‘Begin anders met tien seconden.’

‘Ik wil wel tien seconden’, zei mijn dochter van 6. Ik denk: die gilt na 1 seconde al richting haar Barbies en Dora. Maar nee hoor, 12 seconden lang bleef ze onder een steenkoude douche staan. Wat een held.

Een dag later. Tien seconden, beloof ik mezelf. Geen seconde langer. Ik gooi de hendel om en kedeng, alsof een zweep mij geselt. Pijn van de kou. Ik gil het uit als de bekende keukenmeid. Zing, verdomme, zing, schreeuwt Ischa Meijer in mijn hoofd. En ik zing You never walk alone. Wak an, wahak ahahahan... Omdraaien. Kouwe tepels. Kop eronder. Jezus, alsof ik tien raketijsjes ineens door mijn neus naar binnen snuif. Mijn kop als een bevroren steen. Omdraaien, de zweep op mijn rug. Op de billen, de kuiten. Heel even lijkt het te wennen, totdat ik mijn oksels voorstel aan De Straal. Terug bij af, wat een hel.

Ik gooi de kraan uit. 23 seconden. Meer dan ik dacht. En 23 seconden werd dertig. Dertig werd zestig. Een minuut werden twee minuten. En zelfs 2.05, mijn record. Elke dag denk ik weer: nee, vandaag niet. Maar elke dag doe ik het weer. Vanwege de bloed lichaampjes, de allergie (die ik nooit heb), en de doorstroming. En je sportprestaties verbeteren significant. Maar vooral vanwege de mentale weerbaarheid. Ik voel me zo sterk en stoer na twee minuten ijskoud afzien.

Zo deed ik het ook in Girona, waar ik laatst een stukje mocht fietsen. Eenmaal aan het ontbijt stuurde ik mevrouw Braun een sms. Hoe heerlijk het er was. Ze reageerde snel, en kort:

‘2 min 35!! X’