Blog

Terug naar Duivendrecht

“Ik heb een nieuwe werkplek.” “Leuk”, zei mevrouw Braun, “waar precies?” “In Amsterdam.” “Amsterdam? Waarom helemaal in Amsterdam?” Ik heb het even uitgelegd. Ik zat in Hilversum, en dat is bij ons om de hoek, in een oude basisschool met nog vier zzp’ers in een klaslokaal. Best leuk, maar ik miste de inspiratie en de kruisbestuivingen, die mij waren beloofd. Hij staat ook in een niet zo florissante buurt, die school, en met de andere bewoners was slechts sporadisch contact.…

Read More

Vader en zoon

Hij barst van de goede bedoelingen en is een liefhebber pur sang. Hij kent het Portugese middenveld uit z’n hoofd en weet hoe de hond van Guidetti heet. Hij beheerst het vakjargon als geen ander. Hij heeft het over ‘venijn in dat schot’ en ‘de keeper in de korte hoek verrassen’. Gisteren betwijfelde hij of Virgil van Dijk van FC Groningen wel uit het veld gestuurd had moeten worden. Hij vond van niet, zeker omdat het ‘direct rood’ was. ‘Direct…

Read More

Maarten is beter, maar Suzanne is de beste

Ik heb de titel van het boek van Maarten van der Weijden bedacht. Dat ging zo. Maarten van der Weijden, wereldberoemd geworden door het behalen van een gouden olympische medaille op de 10 kilometer, die Maarten van der Weijden dus, mocht in DWDD over zijn boek vertellen (Hij wel.) Presentator Matthijs vroeg hoe zijn boek ging heten. De zwemmer, van wie ook algemeen bekend is dat hij van kanker is genezen, zei met enige twijfel in zijn stem: ‘De stelling…

Read More

Afvallen is een eitje!

Ik wil niemand beledigen of publiekelijk afvallen, maar afvallen vind ik een eitje. Twee weken geleden woog ik 85 kilo. Dat is te zwaar. Ik ben een fanatieke fietser, volgende week ga ik drie dagen met vrienden naar de Ardennen om serieus heuvel-op te gaan en dat gaat met 79 kilo nu eenmaal wat prettiger dan met 85. Bovendien ben ik ooit van 96 kilo naar 79 gedaald en dan is 85 gewoon pijnlijk. Daarnaast is het natuurlijk wel de…

Read More

Schrijven over 7 miskramen

Naast het schrijven van boeken – op 30 maart verschijnt mijn tweede, Blijven Genieten! bij Nieuw Amsterdam, over mijn fietstocht van Italië naar Nederland – werk ik voor magazines. Zoals JAN. Of de JAN. De makers zeggen JAN, de lezers hebben het over de JAN. Een werkelijk prachtig blad met uitmuntende fotografie en verhalen die er toe doen. Ik heb vier verhalen geschreven waarvan ik vind dat ze er toe doen. Over mijn metamorfose van dikke veertiger naar fitte fietser…

Read More

Ik weeg 85.0 kilo.

85.0 kilo. Vanmorgen woog ik 85.0. Dat is een klap in m’n gezicht. Alsof je op je ABN Amro-app kijkt en ziet dat je 1400 euro rood staat. Of iemand tegen je zegt: ben jij eigenlijk al opa? 85.0. Dat is te zwaar. Ooit woog ik 96.4 kilo en dat is veel te zwaar. Maar sinds ik de racefiets heb ontdekt en boeken over mijn belevingen op de fiets schrijf, dat is vanaf december 2008, ben ik goed op gewicht.…

Read More

Hoe schrijf je een tweede boek?

‘Waarom schrijf je geen boek over Tour for Life?’ De blik van Marion, mijn redacteur bij uitgever Nieuw Amsterdam, straalde een soort van vanzelfsprekendheid uit. Ja, waarom ook niet, dacht ik. Het is nu bijna twee jaar geleden dat mijn eerste boek verscheen. Ga toch fietsen!, mijn debuut, schreef ik min of meer uit de losse pols. Het was ook niet zo moeilijk om dat boek te schrijven, het verhaal zat al een jaar in mijn hoofd. Ik was een…

Read More

Mag ik uw blog schrijven? Zodat hij wél gelezen wordt?

“Ik heb overal een mening over”, zei een van mijn wielervrienden, die in zijn vrije tijd directielid is van een groot IT-bedrijf. “Maar als ik een blog post, en ik lees deze na, dan staat er niet wat ik denk en wat ik vind.” Ik vroeg wat er aan mankeerde. “Hij is niet pakkend, hij beklijft niet. Er zit geen spanning in, geen tempo. De vorm deugt niet. En mijn collega’s vinden ze ronduit saai.” Hij refereerde aan mijn blogs…

Read More

Hij lijkt op m’n dochter. Alleen is ie overleden.

Hij lijkt een beetje op m’n dochter. Dezelfde witte krulletjes, blauw-groene ogen, een onvoorstelbaar lieve lach. Ook 3, schat ik. Hij heeft badschuim op zijn wangetjes en kin, het is een joch om op te vreten. ‘Hij is dus nu dood’, hoor ik de man naast me op de bank zeggen. Ik kijk in die groen-blauwe ogen van het jongetje op de foto en denk: nee. Dat kan niet. Hij ziet er zo gezond uit. Tranen branden achter me ogen.…

Read More