“Ik heb een nieuwe werkplek.”
“Leuk”, zei mevrouw Braun, “waar precies?”
“In Amsterdam.”
“Amsterdam? Waarom helemaal in Amsterdam?”
Ik heb het even uitgelegd. Ik zat in Hilversum, en dat is bij ons om de hoek, in een oude basisschool met nog vier zzp’ers in een klaslokaal. Best leuk, maar ik miste de inspiratie en de kruisbestuivingen, die mij waren beloofd. Hij staat ook in een niet zo florissante buurt, die school, en met de andere bewoners was slechts sporadisch contact. Ja, met mijn klasgenoten had ik de grootste lol, maar ik had me vooral bij deze gezamenlijke werkplek aangesloten omdat ik meer werk verwachtte, met allemaal zelfstandigen om me heen. Maar dat kwam eenvoudigweg niet van de grond. En dus hebben we, mijn roommates en ik, besloten te verkassen. Mijn oog viel op de Nieuwe Herengracht 47, kortweg NH47 genoemd. Via Facebook. Twaalf zelfstandigen, vooral tekstschrijvers. 1 man, 11 vrouwen. Maar dáár ging het niet om, heb ik mevrouw Braun met de hand op mijn hart gezworen.
“Hoe ga je daarheen?”
“Op de fiets”, zei ik stoer. “En soms met de trein. Prima verbinding. Vanaf Bussum-Zuid naar station Duivendrecht en dan…”
“Sorry!?”, zei ze met de schrik in de ogen.
Station Duivendrecht.
Station Duivendrecht speelt een nogal belangrijke rol in mijn eerste boek Ga toch fietsen! Op station Duivendrecht begon mijn drankverslaving. Daar, op station Duivendrecht, nam ik een biertje om de tijd te doden totdat de vertraagde trein zou komen. Daar, op station Duivendrecht, liet ik mijn trein voorbij gaan (over een half uur komt er nog wel één) omdat ik aan één biertje lang niet meer genoeg had. Ooit werd ik geïnterviewd door Dolf Jansen van Spijkers met Koppen die Duivendrecht het meest treurige station van Nederland vond en dat kon ik beamen. Toch zat ik er vaak. En dronk ik er veel. En rookte ik er veel.
Allemaal verleden tijd. Ik ben inmiddels zo’n vier jaar en 25.000 fietskilometers verder, rook niet meer en drink alleen nog af en toe op een feestje of in de tuin, wijn met mevrouw Braun. Ik ging in Baarn werken, dat deed ik op de fiets, kwam niet meer op een treinstation, en werd later zzp’er in een school in Hilversum.
En nu ga ik weer naar Amsterdam. Via station Duivendrecht. Ik stond er totaal niet bij stil dat daar alle ellende begon. Mevrouw Braun wel. Ja, noú. Die houdt nu elke keer haar adem in als ik de trein neem naar Duivendrecht. Ik kan er alleen om lachen. Das war einmal.