Ralph

Toen ik laatst een stukje op facebook postte over mijn buurjongetje Ralph, die diabetes heeft en voor wie ik ga fietsen, belde zijn moeder bij me aan. De tranen stonden in haar ogen. ‘Ik wil je even vasthouden’, zei ze en zo geschiedde. Ze was geraakt door de aandacht die ik aan haar zoon schonk. Voor hem fiets ik volgende maand in New York de Gran Fondo, een zware tocht van 160 kilometer dwars door de Amerikaanse wereldstad en door de bergen in de omgeving die nog best pittig schijnen te zijn. Intussen hoop ik dat zoveel mogelijk mensen geld willen storten. Voor Ralph en voor al die andere mensen, voor wie de ziekte diabetes loodzwaar is en voor wie onder andere blindheid en hartschade op de loer ligt. Gevaren waar veel mensen geen weet van hebben.

Niet zo lang geleden werden we gefilmd door RTV Noord-Holland. Ralph legde in prachtige bewoordingen uit dat hij op 2-jarige leeftijd diabetes kreeg, overigens vlak nadat zijn vader op jonge leeftijd aan kanker was overleden. In de uitzending (vanaf 12:30 minuten) legt Ralph uit dat de alvleesklier insuline aanmaakt en dat die functie bij hem ‘stuk is’. En dat hij een pompje heeft die dat probleem moet ondervangen. En dat ze op school daarom vaak vragen waarom hij altijd een MP3 speler onder zijn shirt draagt. En dat dit apparaat gelukkig tegen een stootje kan, want hij stept graag en bij steppen ‘val je niet nooit’.

Is Ralph zielig? Nee, hoor. Helemaal niet. Ralph is een stoere gozer, lacht altijd, maar zijn moeder moet hem altijd in de gaten houden, want als hij te hoog of te laag ‘zit’ kan hij in coma raken. Ze moet hem dus 24 uur per dag in de gaten houden en elke dag prikken. Is zijn moeder zielig? O nee, Mirjam is een stoere sterke vrouw die zich prima redt.

Maar wat zou het mooi zijn als zij en uiteraard Ralph en die andere 1 miljoen (!) Nederlanders deze zorgen niet zouden hebben. Dat Ralph ook een keer kan logeren bij een vriendje, zonder een waslijst aan instructies voor de logeerouders geschreven moet worden en de onzekerheid blijft knagen bij moeder thuis. En zonder de angst dat het vroeg of laat ontzettend mis kan gaan. Wilt u misschien iets  overmaken zodat er meer onderzoek gedaan kan worden en deze ziekte een halt toegeroepen kan worden? Ik beloof dat ik op 17 mei alles geef. Hoeveel geeft u?

 

Bedankt.

 

Thomas