Maxsigneert1Op 23 mei 2011 werd ik gebeld door Anne Hoogeveen, van mijn uitgever Nieuw Amsterdam. Of ik wilde signeren in Hoofddorp of Beverwijk. Ik schoot in de lach. ‘Signeren? Ik? Ik ben toch Harry Mulisch niet?’ Anne lachte niet. Ze was bloedserieus. ‘Er is een boekhandel in Beverwijk en in Hoofddorp die jou aanstaande zaterdag willen hebben.’ Het moest allemaal niet gekker worden. Zij willen mij ‘hebben’? En dat signeren…. hoe doe je dat? Een koude handtekening? Of iets als: Fijne dag verder, groeten Thomas?

Ik koos voor Beverwijk. Natuurlijk koos ik voor Beverwijk. Daar ben ik geboren en getogen, ik heb er op school gezeten, op voetbal gezeten, op het politiebureau gezeten, mijn vader woont er, maar moeder ligt er begraven, Beverwijk, dat ben ik. Ook al woon ik er al dertien jaar niet meer.

Ze hadden een leuk tafeltje bij de ingang van de boekhandel neergezet en een stapeltje boeken klaargelegd. Voor mensen die graag een handtekening van mij wilden hebben. Bij die gedachte proestte ik het weer uit.

Ah, daar kwam de eerste. ‘Doe mij maar zo’n boekkie’, zei de man op z’n Beverwijks terwijl hij mijn werk Ga toch fietsen! voor me op tafel gooide, alsof ie uitkwam met hartenjagen. ‘Zet er maar wat leuks in.’ Ik zat daar met bibberende vingers. Zet er maar wat leuks in.. ‘Is het voor u?’ ‘Nee, joh voor mijn zoon. Wim heet ie. Ook zo’n fietser.’ En toen gebeurde het. Ik signeerde mijn eerste boek. ‘Voor Wim. Blijven fietsen! Van je vader en Thomas Braun.’ De man verliet glimlachend en zonder wat te zeggen de winkel. En ik voelde me heel groot. Vroeger bedelde ik om een handtekening van Rob Rensenbrink, mijn voetbalheld. Of Monne de Wit van Telstar. Nu zette ik zelf krabbels in mijn eigen boek.

Ik heb inmiddels wel 1000 boeken gesigneerd, denk ik. Ik geef lezingen over mijn boeken en meestal willen op zo’n avond zo’n 20 mensen ‘een krabbel’. Soms doe ik het zo origineel mogelijk. En soms, als het druk is, gaat het kort en krachtig. Nu is het zelfs zo dat ik het ongevraagd doe. Als iemand bij mij een boek koopt, vraag ik meteen een pen. Er gaat geen boek weg zonder dat ik er wat in zet. De lezer vindt het leuk, ik vind het leuk.

Afgelopen zondag mocht ik een praatje houden bij de uitzwaaiparty van Tour for Life. Zo’n 300 mannen en vrouwen in de zaal, die over twee weken een fietstocht rijden van Italië naar Nederland. Na afloop van mijn verhaal mocht ik boeken verkopen en signeren. Mijn zoon stond naast me, hij assisteerde mij bij het innen van de centen. ‘Ik wil helemaal geen handtekening van je vader’, zei een zekere Thon. ‘Ik wil dat jij er wat in zet.’ Max keek me verlegen aan. Ik knikte. En ik zag hoe mijn zoon vervolgens heel geconcentreerd mijn boek signeerde. Het was echt een onvergetelijk moment… 

Maxsigneert2maxsigneert3