thomasbraun@pon_11_paulvanwijngaardenSoms word ik uitgenodigd om mijn verhaal te houden in het kader van vitaliteit op de werkvloer. Want er zijn nogal wat bedrijven die mensen in dienst hebben zoals ik wás: rokers, drinkers, vreters, ofwel mannen en vrouwen die in hun vrije tijd het liefst drank in de ene en de afstandsbediening in de andere hand hebben. DWDD en The Voice of Holland houdt ze ver weg van de hardloopschoenen of racefiets en de volgende dag zitten ze zuchtend en kreunend hun acht uur vol te maken. Dat soort mensen, u kent ze vast wel. En ik geef ze graag een schop onder de kont, zoals Haje Karmerood mij een paar jaar terug met succes een schop onder de kont gaf.

Er zijn ook bedrijven die mij uitnodigen in het kader van Nieuw Persoonlijk Leiderschap. Ik had van dat fenomeen nooit gehoord maar het heeft te maken met jezelf leiden. Ervoor zorgen dat je niet een volgzame loonslaaf bent, maar een uniek individu met bijzondere kwaliteiten en een sterk zelfbewustzijn. Dat ik in dit kader wordt ingezet vond ik de eerste keer een grote verassing maar echt, alles went, ik kijk nergens meer van op.

Inmiddels ben ik geconfronteerd met een andere doelgroep: c-level managers (of in die buurt) die afscheid nemen van de zaak of een jubileum vieren. Zo’n man (of vrouw) zit geregeld op de fiets – mijn passie – en de organisatie om hem heen laat mij dan opdraven om de bijeenkomst op te leuken. Dat gebeurde dus ook vorige week, toen ik door Pon uit o.a. Leusden werd benaderd. Een erg groot bedrijf, met een miljardenomzet, en bezig met het uitzwaaien van haar SVP Finance automotive retail Paul Zandstra. Pon staat bekend als een bedrijf dat heel veel investeert in de vitaliteit van haar medewerkers en aangezien Zandstra zelf ook heel wat uurtjes op de racefiets zit, was de link snel gelegd. O ja, of het in het Engels kon.

Ik vroeg vijf minuten bedenktijd..

In het Engels, voor honderd financial controllers  uit alle hoeken van de wereld, ik vond het nogal wat. Toen zei ik ja. En deed ik twee keer een generale in de keuken van een Engelse vriendin, zodat ik geen modderfiguur zou slaan. Op de avond zelf draaiden ze een filmpje op groot scherm, waarop je mij de Giau ziet afdalen in de Dolomieten. Keiharde muziek van U2 – Where the streets have no name – eronder. Ik warmde me in de coulissen op met wat luchtboksactiviteiten. Toen mocht ik op. De hoofdpersoon zat op het podium op een spinningbike, dat was geregeld door de plagerige CFO. En ik vertelde mijn verhaal over mijn drankmisbruik, mijn eetverslaving en hoe de fiets mijn leven redde. Veel gelach en gebulder. En ontroering. Na afloop veel persoonlijke verhalen van Amerikaanse, Duitse en Aziatische gasten die mij op de schouder ramden en het een en ander herkenden in mijn verhaal. En Paul Zandstra vroeg nog of het zwaar is, zo’n Dolomieten-marathon, want dat ging hij dit jaar met wat ex-collega’s van Pon doen. Ik zei dat ie vooral moest genieten. Precies wat ik deed, afgelopen donderdagavond…