Journalist Thomas Braun is net als zoveel generatiegenoten ten prooi gevallen aan een leven vol sigaretten, bier, vet vlees en de afstandsbediening. Hij besluit van de ene op de andere dag dat het maar eens over moet zijn met zijn onverschillige levenshouding. Hij stopt met roken, drinkt nog slechts af en toe een glaasje wijn, eet verantwoord en zit wekelijks zo’n twaalf uur op een racefiets. Het doel: de hoogste en steilste bergen van Europa beklimmen.
Zeer herkenbaar voor alle mannen
Ga toch fietsen! is een hilarisch relaas vol zelfspot over verslavingen, angsten, relatieproblemen en hoe hard fietsen een antwoord op alles lijkt te zijn. Een inspirerend boek voor hen die de veertig zijn gepasseerd en ook een uitweg zoeken in hun eigen, vastgelopen leven.
Man in midlife crisis. Leeft ongezond. Is zoekende. Het roer moet om. Het roer gaat om. Hij stopt met roken. Drinkt minder. Moet afvallen. Gaat fanatiek sporten. Stelt zich een doel. Komt verleidingen tegen. Het valt vaak niet mee, maar het lukt hem toch. Een beetje een zeikerig thema dus. Zo’n boek dat je na twee hoofdstukken weg legt. Of toch niet?
Nee. Ik heb het juist niet weggelegd. Ik heb het van kaft tot kaft opgevreten. Ik heb een aantal keren hardop gelachen! En dat vind ik altijd weer knap als een schrijver het voor elkaar krijgt om de lezer spontaan aan het lachen krijgt. Om de één of andere reden had ik steeds de vertelstem en het beeld van acteur Frank Lammers in mijn hoofd. Mocht het verhaal verfilmd worden, al is het een TV film, dan krijgt Lammers de rol van Braun, zou ik zo zeggen.
Het is een heel open boek. Je leeft mee en je krijgt sympathie voor Thomas Braun. Het is dus een meer dan geslaagde poging om een amusant, maar vooral inspirerend en meeslepend verhaal te schrijven. Ook de wielertechnische zaken en de beschrijving van de trainingen zijn boeiend voor ambitieuze en minder ambitieuze wielrenners. De belevenissen op de Gavia en Stelvio zijn heroïsch in het klein. Fijn leesvoer.
Tenslotte moet ik erkennen dat ik door het boek ook weer een duwtje heb gekregen om mijn leven te beteren – hoewel ik nooit met een krat bier en sigaren in de schuur heb gezeten – en ik weer wat wil afvallen, gezonder eten en vooral meer fietsen. Misschien moet ik ook maar weer eens een doel kiezen. En dan hopen dat ik net zoveel karakter kan opbrengen als Thomas Braun. Mooi verhaal!
Enig punt van kritiek betreft de cover. Die zou ik in de tweede druk – die er vast komt – toch wel laten veranderen. Want de voorkant van het boek oogt als een goedkoop cadeauboekje met moppen over mannen op leeftijd. En dat is het niet. Het is een aanrader.
Bron: http://www.wielertaal.nl/2012/03/13/ga-toch-fietsen-de-metamorfose-van-een-dikke-veertiger/