Tour for Life 2011: mijn dagboek.

 

Etappe 1: Bardonecchia-Alpe d’Huez (100 km/2800 hoogtemeters)

 

Nooit gedacht dat de Alpe d’Huez zo zwaar zou zijn. Ik beklim de Alp zij aan zij met Paul Cornelisse, mijn waakhond. Ik had die ochtend nog met glinsterende ogen gezegd dat de beklimming van de Nederlandse berg als tijdrit geregistreerd zou worden door de Tour for Life-directie en dat ik er wel even tegenop zou knallen. ‘Niet doen’, had Paul gezegd. ‘Doucement. Je moet nog acht dagen. Wij gaan al pratend die berg op, begrepen?’

Die ochtend ben ik wat gespannen in het hotel ontwaakt. Voor de laatste keer in een hotel, de komende zeven nachten worden in krappe tentjes doorgebracht. Even niet aan denken. ‘Soms’, zo zeg ik op deze vroege ochtend tegen Ronald Knoote, de nestor van de groep, ‘denk ik weleens, al die voorbereidingen, al dat geregel, ik vraag me wel eens af, is het’t nu wel waard?’ Maar als ik bij het krieken van de dag de Col de L’Echelle beklim, zijn alle twijfels weg. Wat een mooie klim, wat een vergezichten, wat een genot.

De tweede beklimming van de dag is de Lautaret. Een verraderlijk joch. Hij gaat lange tijd vals plat omhoog, maar hij doet ook best pijn. Ik merk dat ik nog niet in vorm ben. De lange treinreis – we moesten noodgrepen toepassen na een vertraging van een uur met bijbehorende aansluitingsproblemen en toen we eindelijk in de buurt waren van Bardonecchia mochten we in een taxibus nog een uur voor de Frejustunnel wachten – de zenuwen, alles zit nog in de benen. Misschien is de Alp daarom zo zwaar? Na 100 kilometer koers arriveren aan de voet van de col die mijn trouwe volger en vriendin Myrthe Brak op één dag zes keer beklommen heeft voor het goede doel. Ik vind één keer al lastig. Het wordt steeds heter, de benen steeds zwaarder, ik moet echt diep gaan. Ik zet m’n muziek aan. Fool on the hill van The Beatles. Ha! Ik dus. Fool on the hill. Dat tijdritidee heb ik al helemaal uit mijn hoofd gezet. Als ik maar boven kom. Dat doe ik. In 1.21 uur, als ik het goed heb bijgehouden. Uitgewoond, een emotioneel bevend rietje. Rogier Wouters, onze eigen Contador, deed het in 1.03, zo hoor ik later. Sorry, ik kon niet harder. Ook niet zachter, trouwens.

 

(Morgen: Etappe 2, Op naar Madeleine)