brucebox

‘Weet je wat je moet kopen?’

‘Nou?’

‘De live box van Bruce Springsteen. En anders ontsla ik je.’

Zo ging het echt. Ik vroeg mijn toenmalige chef bij de krant, André Hoogeboom, om advies want ik wilde een nieuw cd’tje kopen. Als ik ergens een hekel aan had was het de muziek van Bruce Springsteen. Ik ben opgegroeid met oudere broers die louter van symfonische rock hielden. Genesis, Emerson Lake & Palmer, Camel, Jethro Tull. Intelligente muziek.

Ik ging naar Aad Molenaar, de beste platenzaak van Beverwijk. Ik vroeg of ik Bruce Springsteen mocht luisteren. Dan trok je twee koptelefoons met zo’n spiraalsnoer uit de gaten in de balie en zette die tegen je oor. Een in de ene, een in de andere hand. Cadillac Ranch schreeuwde Springsteen. Ik vond het niks. Wat een dom geschreeuw. Maar ik ben best gevoelig voor passie van anderen. Dus ik gaf het een kans en rekende af. 140 gulden. Niet normaal, maar goed, dan had je wel drie cd’s, zo’n 220 minuten muziek. Nou ja, muziek? Geschreeuw.

Het was 1987. Ik draaide hem steeds vaker, die box van Springsteen. En ik vond het steeds minder erg. Sterker, het ging me raken, vooral die verhaaltjes die hij voor nummers als The River, War en Cover Me vertelde. En ik luisterde naar Thunder Road, dat vond ik wel heel erg mooi. Zo’n nummer waarin hij heel eerlijk een verhaal zong, vrijwel zonder couplet. Geen idee waar het over ging, ja meisjes, vrouwen, uiteraard, maar het klonk zo puur en oprecht. Nu is het zo dat aan elk memorabel moment uit mijn leven wel een Springsteen-nummer kleeft. Mijn vakantieliefdes, mijn serieuze relaties, de dood van mijn moeder, de geboorte van mijn zoon: Bruce Springsteen was en is overal. Als een grote broer. Of een net iets oudere, beste vriend. Ik ging in 1988 voor het eerst naar een concert van hem, in de Kuip, samen met vriend Rob, die helemaal geen zin had. Rob zegt nog steeds dat dit een van de mooiste avonden van zijn leven was.

Springsteen is een onwaarschijnlijke belevenis. Met zijn band, vergeet dat vooral niet. Ik verklaar hem niet heilig, The Boss. Tegenwoordig wordt hij wel neergezet als een visionair, als een poëet. Zo zie ik hem helemaal niet. Gewoon een gewone gast, met zoveel levenslust, sympathie en geestdrift in dat strakke lijf van hem, dat ik er zelf energie van krijg. Een man ook van de sta-tribune, zoals Han Kraaij jr. dat ooit over zichzelf zei. Vorige week hoorde ik geruchten dat hij met Paul McCartney zou meezingen op Pinkpop. Hij deed het niet. Flauw? Nee, dat is Springsteen. Hij weet dat er 65.000 mensen een kaartje hebben gekocht voor vanavond, dan gaat-ie niet een paar dagen ervoor uit een taart springen. Ik weet zeker dat dit zijn afweging was.

Springsteen is van iedereen. Laatst kwam er een boek uit met de titel Bruce & ik.. Bekende Nederlanders over hun momentje met Bruce (of zoals ze die in hun dromen hadden). Ik was niet geïnteresseerd. Waarom bekende Nederlanders? Waarom geen onbekende Nederlanders? Dat zou veel beter bij The Boss passen. Ik kon ook maar niet wennen dat hij samen op een podium stond met Obama, vier jaar terug. Bruce zie ik veel liever naast Joe the Plumber. Wie net als ik ooit in New Jersey is geweest, aan de andere kant van de Hudson, weet waar hij vandaan komt.

Vanavond beleef ik een speciaal moment. Ik ga naar zijn concert en mijn zoon gaat mee. Hij heet Max, net als de drummer. Mijn Max is 12. Hij kent geen nummer van hem, maar aan zijn ogen kon ik vanmorgen zien dat ie zich er ontzettend op verheugt. En ik verheug me op vanavond. Weer zo’n momentje in mijn leven waar een Springsteen-nummer aan zal kleven: voor het eerst met mijn zoon naar een concert. Dan maar gelijk naar de beste, de leukste, de grappigste. Als hij Racing in the Street gaat spelen hou ik mijn zoon vast. En dan ga ik huilen.