Thomas Braun: ‘Ga toch fietsen!’ De metamorfose van een dikke veertiger Uitgeverij
Nieuw Amsterdam, Amsterdam 2011. ISBN 9789046809778 ( Gewichtsproblemen/
Geestelijke gezondheid/AG/1) Zie ook www.nieuwamsterdam.nl en
www.thomasbraun.nl
Soort boek/Ziekte/Stijl: Ervaringsverhaal van journalist Thomas Braun over de
problemen die hij als veertiger kreeg met zijn gewicht als gevolg van een
onverschillige levenshouding, teveel roken en drinken. Geen echt patiënt
ervaringsverhaal, maar erg informatief over het ontstaan van gewichtsproblemen bij
mannen, angsten en levensstijlen die gewichtsproblemen bevorderen.
Over de schrijver: Thomas Braun is geboren in 1966, getrouwd met Anne en vader
van Max en Micky. Hij is journalist en werkte als redacteur/ verslaggever voor diverse
publiekstijdschriften. Ook schreef hij columns voor dagbladen en magazines. Hij
werkt momenteel als redacteur bij een uitgeverij aan de rand van Amsterdam.
Ga toch fietsen is zijn eerste boek.
Korte beschrijving: Journalist Thomas Braun beschrijft hoe hij zich net als vele
van zijn leeftijdgenoten terugtrekt in het schuurtje om biertjes te drinken. Daarnaast
rookt hij veel, eet vet en heeft een onverschillige levenshouding ontwikkeld. Hij is niet
echt bereikbaar voor vrouw en zoon. Zijn vrouw bekent later overwogen te hebben
om van hem te scheiden.
Thomas Braun besluit er wat aan te doen. Hij wil met een groep mannen de
hoogste en steilste bergen van Europa beklimmen. Daarvoor gaat hij in training, hij
stopt met roken, drinkt slechts af en toe een glaasje wijn en eet verantwoord. Hij
neemt een abonnement op het fitnesscentrum en gaat na verloop van tijd samen met
zijn coach op de racefiets. Thomas Braun schrijft humoristisch en met zelfspot over
zijn overgewicht, verslavingen, angsten, relatieproblemen en de poging om daar mee
af te rekenen. Hij licht toe hoe hij door hard te gaan fietsen zijn leven weer inhoud
heeft gegeven, zijn levenshouding veranderd is. Niet alleen weet hij de bergen te
beklimmen, ook worden Anne en hij na zeven miskramen nog een keer ouder : Micky
wordt geboren.
Wat viel op: Hoe Thomas besluit van de ‘schuurcultuur’ af te zien. Een stap
waardoor hij niet alleen van zijn overgewicht afkomt, maar ook zijn huwelijk redt en
zijn leven meer inhoud geeft. Ongetwijfeld zijn er meer mannen die zijn levensstijl
herkennen en zo overgewicht creëren.
Citaten:Pag.9: ‘Niet zo lang geleden zag ik de film All Stars op tv. Peter Paul Muller,
Kasper van Kooten, Thomas Acda. Frisse dertigers, losjes in het overhemd bungelend
als een parasol in een te grote voet. En nu? Veertig, vet en vadsig. Sloom. Zullen ze
ook een tuinhuisje hebben? Drinken zij ook in twee uur een krat leeg? Ook rokers?
Vast. Paffers is in dit kader misschien een beter woord. Puffende paffers van dik
veertig. Geen land mee te bezeilen. Mensen zoals ik.’
Pag. 37: 93,4. Even eraf. Opnieuw erop. 93,6.Wat? Nog zwaarder? Nog één keer dan:
93,6.
Ik schrik van de ijskoude mededeling van de weegschaal. Alsof je vriendin zegt: ik
maak het uit. (…) Hoe kan een vent van 187 pond in vredesnaam op de racefiets van
amper 10 kilo de bergen over klimmen?
Dat moet dus anders. (…) Die moet niet tijdens een Champions League-wedstrijd
twee pakken bastognekoeken tussen zijn vullingen proppen. Die moet niet dagelijks,
bij wijze van ontbijt, een pak hagelslag aan zijn mond zetten. Die moet niet de
chocolade-euro’s van zijn zoon opvreten.(…)’
Pag. 118: ‘Saai.Wat mij nou saai lijkt, bedenk ik als ik het telefoongesprek met mijn
voormalige drinkebroer Nardus heb beëindigd , is een leven zonder angsten. Gek
toch. Ik zou er een moord voor doen om niet meer bang te zijn tijdens eenzame routes
op de fiets, maar als ik helemaal niet meer bang ben, kan ik dan nog wel presteren?
(…) Maar godallemachtig, wat is het moeilijk om de angst in de ogen te kijken. Ik ben
er inmiddels voor in therapie.’
Pag.187: ‘Ýou did it,’ zegt-ie zachtjes.
Ik pak mijn telefoon. Hebben we hier bereik, hier in Utopia, op 2800 meter hoogte?
‘Met Anne.’
Ik moet spontaan janken. Eerst kleine hikjes, dan barst ik uit.
‘Tom, ben jij dat? Tom? Tommie?’
Al snotterend krijg ik er met moeite een ‘ja’ uit.
(…)
Ík sta…ik sta…ik sta op de Stelvio!’’
Bron: http://patientervaringsverhalen.nl/images/abook_file/thomasbraun.pdf