Soms maak ik een avondwandeling met mijn zoon. Hij is 12. Thuis krijg ik nooit zo’n goed contact met hem. Hij hangt op de bank, laptop op z’n buik, en luistert de hele tijd naar vloggers terwijl hij met een half oog Dunya en Desi kijkt. Als ik dan vraag hoe het op school was, krijg ik alleen een ongeïnteresseerd knikje. Als ik wat dwingender word, raakt hij geïrriteerd. Op zijn kamer is het een zooitje, zijn jas ligt languit in de gang en het net omgekukelde glas Spa Lemon ruimt papa wel op zo.
Maar tijdens de avondwandeling is alles anders. Als ik mijn jas aantrek en zeg dat ik een blokje om ga, komt de hangplant ineens tot leven. ‘Mag ik mee?’, zegt hij dan. ‘Tuurlijk.’
Hij veert op, krijgt een blos op z’n wangen, schiet in z’n jas en doet de voordeur achter zich dicht. Hij loopt echt voldaan naast me. Hij zegt dan een paar keer dat hij het zo heerlijk vindt, om samen met mij een wandeling te maken. ‘Want dan zeggen we dingen waar we mee zitten hè, pap?’ Ja, dat doen we. Ik geef dan toe dat ik iets te fel reageerde toen hij zijn schooltas laatst weer op straat had laten liggen en hij is het dan met mij eens. Max is licht autistisch en daar hebben we het dan over. Ik zie dat dit hem goed doet. Even los van alles en iedereen praten over het leven. We praten ook over echt belangrijke zaken, zoals het nieuws dat Messi niet meer voor Argentinië wil uitkomen of hij vraagt wie ik nou beter vind: De Bruyne of Ronaldo.
Max is blij als hij zo loopt. Blij voor zichzelf, blij voor de wereld. Laatst liepen we langs een flatgebouw waar een hoogbejaard stel op het balkon van de zomeravondzon genoot. ‘Hallo!’, riep Max terwijl hij glimlachend zijn arm opstak. ‘Lekker weertje, hè?’ Het stel zwaaide enthousiast terug. Max wreef in zijn handen, hij verkneukelde zich in het goede gevoel. ‘Weet je pap’, zei hij, ‘ik vind oude mensen heel lief, jij ook?’ Ik knikte. Max ging verder. ‘Ik ken eigenlijk geen een oud mens die ik niet lief vind, jij?’ Ik knikte weer. Max: ‘Ik zou eigenlijk iets met oude mensen willen doen, gewoon voor de gezelligheid. Want ze zijn best eenzaam en hebben ook recht op een leuk leven.’ Ik knikte en slikte. Dat laatst had hij gelukkig niet in de gaten. ‘Wat zou je willen doen dan Max?’ Hij zei: ‘Nou, gewoon, een potje dammen. Dan ga ik elke week naar een oude meneer of mevrouw en dan ga ik dammen. Dat ze dan zeggen: Hé daar is Max weer, gezellig.’
Hij keek omhoog. Ik aaide hem over zijn bol. ‘Mooi jongen’, zei ik, ‘dat moet je echt gaan doen. Dat is echt een geweldig idee.’
Vanmorgen maakte ik hem wakker. Hij was chagrijnig, de gordijnen gingen te vroeg open, vond hij. Bij het ontbijt was hij alweer een beetje te genieten. ‘Pap’, zei hij, ‘wanneer gaan we naar het bejaardenhuis?’
Het is dus serieus.
One comment
Ah mooi man! Kan mij helemaal in vinden met mijn oudste dochter (12 jaar) en mij. Alleen heb ik met haar nog meer moeite om contect te krijgen. Zij zou niet eens mee willen voor een wandeling. Ik ga volgende maand met de meiden met de auto naar NL (vanuit Finland) We gaan het héél rustig aan doen en van de rit ook al vakantie maken. ipad/pod/phone in de koffer 😉
Ik hoop, maar heb geen verwachtingen, want dan is de kans er dat het tegen valt en dat wil ik ook niet.
Ik kocht gisteren samen met haar een bijna dezelfde pet, en tot mijn verbazing vond zij dat wel tof, dus er is hoop.