Elisa las voor ons dit boek. Ze wil graag het roer omgooien wat betreft haar levenstijl: “Ik ben dan ook heel nieuwsgierig hoe Thomas Braun dit ervaart en aanpakt. En of hij hiervan ook gelukkiger wordt?
Hopelijk is het een boek dat op een plesante manier de 40-ers dilemma’s beschrijft en mij kan stimuleren om die eerste stap te zetten; maar toch niet te popie-jopie geschreven is”.

Inhoud: Het boek gaat over journalist Thomas Braun, die voor zichzelf tot de conclusie komt dat het maar eens over moet zijn met zijn slechte levenshouding. Heel radicaal gooit hij het roer om: stoppen met roken, minder drinken en geen vette hap meer. In plaats daarvan besluit hij te gaan sporten en hij laat zich overhalen om een (onmogelijke) fietstocht te gaan fietsen, de Bormio Bike Challenge. In het boek beschrijft hij hoe hij dit doorstaat en hoe hij hierdoor verandert. Zelfs zijn relatie en gezin profiteren ervan, omdat hij een gezelliger en socialer mens wordt. En hij overwint zichzelf en levert een topprestatie in de bergen van de Dolomieten.

Begrijpelijk geschreven: Het boek leest makkelijk weg, ook voor iemand die geen wielren-fanaat is (zoals ik). In overzichtelijke ‘etappes’ beschrijft hij elke volgende stap in zijn project.

Interessant: Toch miste ik in de eerste helft van het boek bepaalde diepgang; het ging voornamelijk over hoe Thomas zichzelf ‘kastijdt’ met zijn trainingen, niet hoe hij zichzelf weet te motiveren en hoe hij geestelijk deze stappen kan maken. Terwijl dat dat net het moeilijkste is voor iemand die een ommezwaai wil maken.
De gedachte die het opriep: “Jaja, iedereen die wil veranderen gooit het roer 180 graden en legt meteen de lat veel en veel te hoog….hoeveel kunnen dat echt? Stel jezelf toch realistischere doelen.” Daarom was het nog weinig inspirerend voor mezelf.

Praktisch: In de tweede helft van het boek wordt het wel persoonlijker. Wat mij ook aanspreekt is dat hij niet de ge-eikte weg bewandelt, door de bekende Franse Alpen te willen beklimmen, iets wat het altijd goed in verhalen, maar de relatief onbekende Italiaanse Dolomieten. Dat kan ik wel waarderen. En het feit dat iemand blijkbaar gezelliger en socialer wordt, naarmate hij/zij lichamelijk gezonder wordt is wel een eye-opener. (waarschijnlijk hoort dat ook bij ‘een gezonde geest in een gezond lichaam’)

Waaraan heb ik het meeste gehad: Dus uiteindelijk geeft het boek mij wel de motivatie om te zoeken naar een manier waarop ik voor mezelf het roer ga omgooien. Ook al zal dat wel wat gematigder (lees realistischer) aangepakt worden.

Bron: http://www.gezondnu.nl/recensies/gezondheid/artikel/2041/ga-toch-fietsen