Het is wat donker, maar links ziet u Haje, rechts uw auteur

Drie keer had ik hem geoefend, mijn eerste lezing. Een keer alleen, een keer met mevrouw Braun en een keer met NCRV-coryfee Violet Falkenburg die via twitter spontaan aanbod mij nog wat tips te geven bij haar thuis. Maar spannend blijft het, zo’n eerste lezing.

Vijf voor twee, vijf minuten voor aanvang, zijn er welgeteld 4 mensen binnen. Daarbij, het stekkertje dat mijn laptop met de beamer van boekhandel Koops moet verbinden, past niet. Stress. Maar Rogier, mijn gastheer, haalt alles uit de kast om het euvel op te lossen en als de techniek voor niets staat, zitten er 40 mensen in de tot theater omgebouwde boekhandel.

Ik begin mijn verhaal. In een te hoog tempo, maar zo praat ik nu eenmaal en er wordt veel gelachen, veel opgemerkt, veel met het hoofd geschud en kreten van herkenning. Na 50 minuten spreken is er een hard applaus. Staat meer dan de helft te wachten om een exemplaar van Ga toch fietsen! gesigneerd te krijgen. Rogier ramt mij op de schouder en zegt dat ie het prachtig vond. Ook de gasten zijn complimenteus. Later, als ik thuis kom, zie ik alles nog een keer terug omdat vriendin Janneke de lezing op film heeft opgenomen. Op twitter zie ik een reactie van Rogier: ‘Wat een boeiend spreker is Thomas Braun, niets dan lof en iedereen kocht een boek! Absoluut aanrader voor de boekverkopers in mijn tijdlijn!’

Vet, om mijn zoon te parafraseren.

Mart & ik stonden er goed bij, daar in Venlo